O co chodzi w Adwencie?

Jesteśmy na ostatniej prostej. Już rozpoczął się ten czas. Od wczoraj. Bezpośrednie przygotowanie. Prostujemy Panu drogi naszych serc, ścieżki życia nieraz pokręcone i te izdebki, które bolą.

Adwent dla mnie był i jest wyjątkowym czasem, wyczekiwanym i radosnym. Jednak też wymagającym i trudnym. Sam z sobą przed Nim, Panem wszystkiego, Potężnym i Największym, Stworzycielem moim a tak niskim w postaci małego Dziecka i w postaci jeszcze mniejszej hostii... i tym mnie zachwyca i ciągle mi Go mało. On też świetnie działa w drugim człowieku. 

Dziś podczas gry w siatkówkę zebrałem te myśli. Nie byłoby ich bez ciągłości treningu duchowego. 

Dziś w przerwie meczu żaliłem się jednemu współbratu, że nie zdążę na adorację, że chciałbym popatrzeć w Pana Jezusa. On po chwili wskazał na moją pierś, i powiedział: On grubo jest w tobie.

Poczułem się zastrzelony tym, że Pan właśnie w taki sposób przyszedł. Dokonała się adoracja. 

Tak często zapominamy, a przecież co dnia karmimy się Ciałem i Krwią Pana Jezusa. On chce w nas mieszkać i być widoczny. 

Myślę, że właśnie o to chodzi w Adwencie. 

Pokój i Dobro! :) 

Bogu ukrytemu w codzienności

 

Pan blisko jest. Oczekuj Go. Pan blisko jest. W Nim serca moc. Tak śpiewamy w jednym z kanonów Taize. Kochani! Te słowa stają się faktem w codzienności. One przybierają konkretnych kształtów i natchnień. Te słowa wybrzmiewają teraz szczególnie na progu Adwentu. 

Powiem Wam, że jako zakonnik, we wspólnocie seminaryjnej doświadczam Pana Boga w braciach, On działa w nich rzeczywiście. Tylko nie zawsze sobie z tego zdaję sprawę. 

On jest obecny w Najświętszym Sakramencie. Mamy Go w domu. On tu ma Namiot Spotkania. Wiele osób zazdrości mi tej możliwości mieszkania z Ukrytym Panem. A oni z kolei zawstydzają mnie swoją modlitwą, pragnieniem Boga i wielkim sercem. 

On jest w Tobie i we mnie. Czeka na to, czy zgodzę się na Jego miłość. 

Na blogu mojej koleżanki, która niedawno zawarła sakrament małżeństwa przeczytałem słowa o wierności Bogu w Kościele. No właśnie: 

Bóg jest w Kościele szczególnie. Umiłowana Oblubienica, której nie podobna zniszczyć. Kościół przeżywa kryzysy od początku, zmaga się z grzechami i podziałami, nieraz jest nierozumiany lub traktowany jako tradycyjna konieczność. A tu jest skarbnica łask, tu w obfitości mamy zbawienie! I zawstydza mnie wyżej wspomniana Koleżanka. Są z mężem świadomi uczestnictwa w Mistycznym Ciele Chrystusa. 

Drogi Bracie i Droga Siostro! W dobie niepewności zawierz Panu Bogu swoje życie. Przylgnij bardziej, niż kiedykolwiek. Tak, teraz, gdy tak głośno o nieprawościach i krzywdach w Kościele. Droga Siostro i Drogi Bracie, nie bój się i nie lękaj się! 

Pokój i Dobro!  

Podrzucam link do wspomnianego wpisu i szczerze polecam blog MówięTak

MówięTak

Niemożliwe jest dla Ciebie

 Ostatnimi czasy dużo się dzieje. Nie będę jednak się skupiał na tych wydarzeniach. Nie sposób ich jednak pominąć. 

Dziś Pan nas zaprasza do osiągnięcia z Nim świętości już dziś. Świętość na miarę powołania jakim nas obdarzył, ja jako zakonnik i student, ktoś inny jako małżonka czy samotny wierny, jako dziecko i jako rodzic. Mamy jesień. Korzystajmy z piękna przyrody, która jest śladem ręki Dobrego Boga. 

Od jakiegoś czasu pokój w moje serce Pan wprowadza przez słowa Ewangelii z dnia, czytań, psalmów Liturgii Godzin. Polecam każdemu z Was lekturę Słowa Bożego danego dnia.  A są to dla mnie m.in. słowa: Błogosławieni, szczęśliwi, którzy zostali zaproszeni na ucztę weselną Baranka. (Ap 19, 9) tym bardziej że na weselu nigdy nie byłem. Ale na Jego Uczcie jestem co dnia. Ona jest źródłem sił, i chcenia, i działania... inne słowa to te o zajmowaniu miejsca. Jezus mówi nam o zajmowaniu ostatniego miejsca, aby zostać przesadzonym wyżej. Jak ważne jest pokorne oczekiwanie... na Mistrza. Mówię to ja, który mam problem z cierpliwością, jednak On mnie umacnia. On przemawia w monotonii codzienności bycia z Nim. On nas zaprasza do wsłuchania się i adoracji. 

Pokój i Dobro to nie pusty slogan. To zawołanie braci mniejszych. Biorę sobie to do serca i pragnę, by Boży pokój spoczął po każdej stronie barykady politycznej. Święty Franciszek głosił najwyraźniej Słowo Boże swoim przykładem, bez słów, jak wtedy gdy przeszedł z bratem całe miasto bez słowa... uśmiech proszę! Głowa do góry! Pokój ci! 

Florian 

Kilka zdjęć z jesiennych wędrówek: 

Na cześć i chwałę Najświętszej Trójcy, ja...

     Powrót na bloga po ponad rocznym czasie przerwy smakuje inaczej. Nowy początek i nowy rozdział w życiu autora będzie wywierał wpływ na bloga. Bogu niech będą dzięki, że dałem się Jemu prowadzić, że piszę ten nowy artykuł jako kleryk I roku, zakonnik, brat mniejszy. 

    

    Roczny nowicjat rozpocząłem przyjęciem habitu i zakonnego imienia a  zakończyłem złożeniem Pierwszej Profesji Zakonnej, czyli Pierwszymi Ślubami. Formuła naszych ślubów zakonnych zaczyna się tak: 

Na cześć i chwałę Najświętszej Trójcy, ja, brat N.N. ...

Na samym początku mamy wyjaśnienie Komu i po co zakonnik, brat mniejszy składa śluby. To bardzo ważny moment, to jest TAK  w odpowiedzi na inicjatywę samego Pana Boga.

    A co sprawiło, że właśnie dziś powróciłem na bloga? Wspominaliśmy kiedyś między braćmi o blogach. W naszej seminaryjnej rozmównicy wisi ikona Chrystusa i św. Franciszka, którą jak dotąd znałem z okładki Pism naszego Założyciela i z obrazków. Dziś wziąłem ją do ręki, szczerze się uśmiechnąłem i w sercu powiedziałem za św. Franciszkiem: to jest czego chcę, to jest czego szukam... I tak jak niegdyś ten obrazek stanowił na wpół z moim zdjęciem swoiste logo Verbum Fraterna, tak dziś dopełnia się Boski plan i moje marzenie, te obie rzeczywistości się tu stykają. 

    Proszę Was, Drodzy Czytelnicy o modlitwę za naszą seminaryjną wspólnotę, za braci kleryków i juniorystów, byśmy całym sercem oddając się tej braterskiej wspólnocie, z mocną wiarą i szczerą wolą (za: tekst profesji zakonnej) gorącym sercem byli dla Pana. Na cześć i chwałę Najświętszej Trójcy...  

Pax et Bonum! :)