7 Niedziela Wielkanocna - Niedziela Wniebowstąpienia Pańskiego. W opisie tego wydarzenia w Dziejach Apostolskich słyszymy, jak uczniowie uporczywie wpatrują się w niebo, jak Pan wstępuje do nieba (Dz 11,10). I nam dziś trzeba zatrzymać się nie tyle nad tym wydarzeniem, co nad modlitewnym wniesieniem głowy i rąk w stronę nieba. Jak mówi pewna piosenka: w huku wielkich spraw, w odgłosach miast, czasem popatrz w niebo.
Jak pisze dziś br. Idzi w rozważaniu na niedzielę: Bóg pozostawia też znak Swojej troski we mnie, w moim sercu, w moich talentach, zdolnościach, predyspozycjach. Ja jako chrześcijanin jestem zdolny do rzeczy wielkich. Nie mogę się ograniczać tylko do tego, co konieczne i łatwe. Muszę robić wszystko, co potrafię (a nawet i więcej - przekraczać siebie), aby rozprzestrzeniać wieść o Bożej Miłości. Właśnie. Uwielbienie Boga za talenty, jakie mi dał, za życie, za błękit nieba i za całe piękno stworzenia.
Jednak należy pamiętać, żeby nie porzucić wszystkich obowiązków, zadań, albo i nawet codzienności:
Nie stójcie i nie wpatrujcie się w niebo, ale idźcie i nauczajcie wszystkie narody. Idźcie i nauczajcie.
Jeśli zaś chodzi o głoszenie Ewangelii, o tym wszystkim o czym mówi dziś Mistrz Jezus do uczniów przed wniebowstąpieniem (Mk 16, 15-18) wołam dziś do Niego za świętym Franciszkiem:
O Panie, uczyń mnie narzędziem Twojego pokoju!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz