Król jakich nie ma

   

                              

Może jeszcze zbyt mało króluje we mnie, jednak myślę, że jeśli będę żył blisko Niego i w Nim to się dokona. Dziś kończymy rok liturgiczny - uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata.

Słyszymy w Ewangelii, że Jezus nie jest królem z tego świata. 

Jest Królem najmniejszych. 

Nie kara za krytykę, daje wolną wolę, mało tego - dając siebie w ofierze za lud. Nie ma takiego króla, oprócz Niego. 

Jego Królestwa doświadczam najbardziej, kiedy - jak dziś - służę do Mszy świętej w warckim szpitalu psychiatrycznym. Widzę tyle poranionych na różne sposoby osób, które przychodzą do kaplicy, aby napełnić się Jego Ciałem i wołać z głębi siebie: Przyjdź Królestwo Twoje! 

Może nic takiego nie robię, może to zwyczajne służenie (ale do czego? Do uczty Królewskiej, jaką jest Eucharystia! mmm...), przejście z o. Honoratem przez oddział dziecięco-młodzieżowy. Owszem, w ten sposób przygotowuję się do posługi ludziom, wiernym, ale wiem jedno... jestem częścią Królestwa, zawsze, ale szczególnie z nimi.

Przypomina mi się dzisiejsza homilia w szpitalu. Ojciec wspomniał, że innym królom pada się do nóg, nawet w rozmowie z nimi w pewnych kulturach.

Przypomniał mi się obrazek prymicyjny Michała, na którym Chrystus umywa nogi Piotrowi... nie ma takiego Króla... jest tylko Jezus.